Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Umysł autora to musi być ciekawe miejsce. Roi się tam pewnie od pokręconych ścieżek neuronowych, labiryntów komórek i kto wie czego jeszcze. Wszystko to widać w "Fight Clubie" i nawet jeśli ktoś się pogubi w toku myślenia pisarza to powinien przyznać - ten gość ma styl. To styl mocno chaotyczny i wulgarny (nie w słowie, ale w przekazie), co jednak pomaga zapamiętać powyższą twórczość.

Okej, jeśli się oglądało film to finał nie zaskakuje, ale ja nie czytam książek żeby się jarać jak nastolatek jakimiś tam twistami. Mnie trzeba zaspokoić długą grą wstępną oraz intensywnym emocjonalnym kontaktem. "Fight Club" robi to poprzez mocną historię o załamaniu psychicznym, przy okazji poniewierając miejscami moją wrażliwą duszę Czytelniczą. Ale cóż, czasami trzeba pocierpieć...

Umysł autora to musi być ciekawe miejsce. Roi się tam pewnie od pokręconych ścieżek neuronowych, labiryntów komórek i kto wie czego jeszcze. Wszystko to widać w "Fight Clubie" i nawet jeśli ktoś się pogubi w toku myślenia pisarza to powinien przyznać - ten gość ma styl. To styl m...

Rozwiń

Zwiń

Narzekam, wytykam, krytykuję, ale jestem w stanie przymknąć oko (drugie pozostaje otwarte, wszak trzeba nieustannie czytać) na wszystkie wady danej książki, jeżeli tylko autor zabierze mnie w w pełną przygód podróż (a najlepiej niech i będzie niebanalna).

Historia o Johnie Carterze i jego marsjańskich przygodach w wielu aspektach mocno się zestarzała, jednak kompletnie mi to nie przeszkadza. Zawsze byłem fanem adventure fantasy i fantastyki naukowej, a "Księżniczka" idealnie łączy oba te nurty w klimatycznym, oldskulowym stylu.

Przymknąć trzeba wspomniane oko głównie na elementy spaghetti westernu, bo gdy odrzemy historię z marsjańskiego krajobrazu, Marsjan zastąpimy Indianami, księżniczkę, piękną Squaw...to zostaje nam tak naprawdę historia samotnego rewolwerowca na Dzikim Zachodzie, który strzela, dostaje się do niewoli, ucieka, a wszystko to robi wprawiając w zachwyt swych wrogów.

Po stokroć jednak wolę takie historie od co poniektórych przedstawicieli społecznej fantastyki. Powiedziałem. Howgh!

Narzekam, wytykam, krytykuję, ale jestem w stanie przymknąć oko (drugie pozostaje otwarte, wszak trzeba nieustannie czytać) na wszystkie wady danej książki, jeżeli tylko autor zabierze mnie w w pełną przygód podróż (a najlepiej niech i będzie niebanalna).

Historia o Johnie Carterze i jego...

Rozwiń

Zwiń

Historia naładowana ludzkimi emocjami, ale nią nie przeładowana. Prosta struktura i chronologia sprzyja skupieniu się właśnie na emocjach i bohaterach, no dobrze w zasadzie to jednego bohatera - Dżahana. Narracyjny egocentryzm też jednak pasuje(chociaż nie miałbym nic przeciwko zwiększeniu roli cudownego słonia), nic wszak nie rozprasza nas, ani nie odciąga uwagi, od tego co autorka chce nam przekazać. Co za tym idzie, brak tu podtekstu - za którym tak szaleję - ale i tego nie poczytuję w "Uczniu architekta" za wadę.

Skupmy się jednak na konkretach. Historia Dżahana to historia jego życia opowiadająca o odwzajemnionej (chyba) miłości do architektury i nieodwzajemnionej (ale nie platonicznej) miłości do kobiety. To historia o historii Turcji (tak przecież ciekawej samej w sobie) z perspektywy jednostki, a także o samotności i poszukiwaniu swojej drogi pośród tej samotności.

Autorka miała gotowe, wielowymiarowe tło (historyczne), dlatego głównie chwalić będę ją właśnie za te emocje, to jej największy wkład w sukces powieści, maestrii języka nie uświadczyłem szczególnie. Może to i dobrze, bo co za dużo to niezdrowo. Wystarczy się cieszyć nieco baśniowym klimatem XI- wiecznego Stambułu i oraz zmiennymi kolejami losu głównego bohatera sprzedanymi nam w otoczce melancholii.

Historia naładowana ludzkimi emocjami, ale nią nie przeładowana. Prosta struktura i chronologia sprzyja skupieniu się właśnie na emocjach i bohaterach, no dobrze w zasadzie to jednego bohatera - Dżahana. Narracyjny egocentryzm też jednak pasuje(chociaż nie miałbym nic przeciwko zwiększeniu...

Rozwiń

Zwiń

Możemy sobie obejrzeć film i pomyśleć, ale to głupiutka historia. Można jednak wziąć książkę i nagle te same sceny, Ci sami bohaterowie, ten sam świat nie są wcale takie głupiutkie. Jak za każdym razem wspominam, w fantastyce poszukuję kreatywności i oryginalności i gdy rozłożyć "Zorzę Polarną" na czynniki pierwsze, to poszczególne pomysły być może oryginalnością nie zaskakują, ich połączenie jednak w całość - jakie serwuje autor, zaspokaja moją potrzebę kreatywności. Jest ciekawa Lyra wspomagana bojowym niedźwiedziem i cyganami, jest symbiotyczny układ magia-nauka, są porwania, tajemnice, wyprawa na biegun, a nawet jakaś polityczna układanka w tle. Łącząc to wszystko, autor uniknął o dziwo chaosu i poplątania.

Możemy sobie obejrzeć film i pomyśleć, ale to głupiutka historia. Można jednak wziąć książkę i nagle te same sceny, Ci sami bohaterowie, ten sam świat nie są wcale takie głupiutkie. Jak za każdym razem wspominam, w fantastyce poszukuję kreatywności i oryginalności i gdy rozłożyć "Zorz...

Rozwiń

Zwiń

Każdy Czytelnik ma demencję, to rzecz oczywista. Każdy Czytelnik zapomina co przeczytał dwie strony temu, dlatego trzeba mu cały czas powtarzać. Powtarzać do znudzenia!
Autorka wzięła sobie to do serca i co stronę powtarza, że główna bohaterka jest nikim, jest Zgnilizną! (tak, tak nawet w opisie książki trzeba to powtórzyć). Takie powtarzanie jest zbędne jeśli przekazało się to raz w sposób umiejętny, opisem, dialogiem, podtekstem...a nie sztucznie budując napięcie. Jestem Zgnilizną, wyrzutkiem, plugastwem, och ja biedna!

Po każdej fantastyce oczekuję wymaglowania mojej wyobraźni w prawdziwym rollercoasterze pomysłów . W żadnym innym gatunku, autorzy nie mają takiej wolności i przyzwolenia na zdjęcie łańcuchów swojej kreatywności.
Jeżeli jest to fantastyka inspirowana historią, lub tak jak w przypadku "Dziecka Odyna" mitologią, to oczekuję, że klimat danej inspiracji będzie się subtelnie wylewał ze stworzonego autora świata.

W tej książce nie ma wymienionych przeze mnie składników. Kreatywnych pomysłów brak, klimat mitów nordyckich praktycznie nie istnieje. Poza ogonem(lub jego brakiem) historia nie oferuje niczego wychodzącego ponad przeciętność(nie żeby ogon był jakimś szczególnym pomysłem, tym bardziej, że nie spełnia on żadnej funkcji). Czasami miałem wrażenie, jakbym czytał to już gdzieś tak ze 20 razy. Te wrażenie lekko zelżało pod koniec, ale tak leciutko.

Każdy Czytelnik ma demencję, to rzecz oczywista. Każdy Czytelnik zapomina co przeczytał dwie strony temu, dlatego trzeba mu cały czas powtarzać. Powtarzać do znudzenia!
Autorka wzięła sobie to do serca i co stronę powtarza, że główna bohaterka jest nikim, jest Zgnilizną! (tak, tak nawet w ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo ładnie napisana, nierealistyczna historia rozgrywająca się w pięknym krajobrazie z przejaskrawionymi postaciami.

Gdy już mamy początkowe pojęcie o tym jaka jest ta powieść, możemy dogłębniej analizować zalety - kwiecisty styl w duchu francuskiej literackości, wakacyjny klimat Korsyki, zagadka sprzed lat, wplątany w to wszystko wątek historii wyspy.

Możemy też czepiać się wad czyli nielogicznych decyzji, przekombinowanych rozwiązań fabularnych - kwestia matki głównej bohaterki, wybiórczej amnezji i paru innych spraw.

Możemy też szybko zapomnieć o tej pozycji, pamiętając jednak, że Bussi ma swój styl i warto mieć go na oku.

Bardzo ładnie napisana, nierealistyczna historia rozgrywająca się w pięknym krajobrazie z przejaskrawionymi postaciami.

Gdy już mamy początkowe pojęcie o tym jaka jest ta powieść, możemy dogłębniej analizować zalety - kwiecisty styl w duchu francuskiej literackości, wakacyjny klimat Kors...

Rozwiń

Zwiń

No i jak się tu zabrać za napisanie tej opinii. Chciałbym mieć taką literacką umiejętność kreowania magicznej rzeczywistości, jaką ma Carlos Ruiz Zafon. Nie mam jej niestety, więc muszę opisać moje przeżycia z "Cieniem Wiatru" w nieco bardziej przyziemny sposób. Ale i tego nie potrafię, jak w końcu opisać prostymi słowami coś, co niby jest osadzone mocno w naszym realnym świecie, a jednak jest jakby prosto wyjęte z baśni, bo właśnie taka jest ta książka.

Historia Daniele Sampere napisana jest z perspektywy inteligentnego młodego barcelończyka w roku 1945 i muszę, aż pisnąć z zachwytu. Autorowi wyszło to znakomicie. Daniel był, jest - z krwi i kości postacią, w którą jestem skłonny uwierzyć i ją zrozumieć, tym bardziej, że jest to postać głęboko kochająca książki i ta miłość do nich, każdym kroku tej powieści, aż spływa z kartek na czytelnicze paluchy. Nic tylko się oblizywać ze smakiem!

Mamy więc relanego bohatera, czas teraz na magię. A tę fundują nam sytuacje i wydarzenia jakich Daniele jest uczestnikiem. Niby rozgrywają się naprawdę, a jednak mają w sobie coś ze snu, coś fantastycznego. Czy to spotkanie okaleczonej postaci we mgle, czy pogoń za skrawkami historii tajemniczego Juliana Carlaxa. Wszystko jest logiczne i przemyślane, a jednocześnie zanurzone w baśniowym klimacie. Swoją drogą w całej powieści Zafon mistrzowsko żongluje gatunkami i konwencjami, co każdy wytrawny mol książkowy - myślę, że z lubością doceni.

W bohatera jestem skłonny uwierzyć, jego przygody mogę śledzić z baśniowym zachwytem, ale już w Barcelonie jestem gotów się z miejsca zakochać. To melancholijna sceneria pełna klimatycznych zaułków, malutkich kawiarenek, starych księgarni i zapomnianych posiadłości spowitych mgłą, pomiędzy którymi, ukryty jest gdzieś Cmentarz Zapomnianych Książek...O jejku, jak ja bym chciał to miejsce odwiedzić. Niestety nie da się, pozostaje mi jedynie sięgnąć po kolejne tomy...

P.S. Oczywiście może tak być, że komuś ta powieść nie podpasuje, bo woli bestialsko zamordowane trupy i przesadzone intrygi, albo ktoś nie zrozumie tej książki bo woli prostsze, bardziej rzeczywiste historie, a może po prostu nie jest wrażliwy na melancholijny klimat opowieści. O gustach się nie dyskutuje, ja tylko ostrzegam, że w takim razie lepiej po "Cień Wiatru" nie sięgać.

No i jak się tu zabrać za napisanie tej opinii. Chciałbym mieć taką literacką umiejętność kreowania magicznej rzeczywistości, jaką ma Carlos Ruiz Zafon. Nie mam jej niestety, więc muszę opisać moje przeżycia z "Cieniem Wiatru" w nieco bardziej przyziemny sposób. Ale i tego nie po...

Rozwiń

Zwiń

Czym tak naprawdę "Biel nocy" wyróżnia się wśród pozycji ze swojego gatunku? Śpieszę z odpowiedzią misternie skonstruowaną, z trzymającym napięcie suspensem....

Niczym, moi drodzy. A gdy ktoś krzyknie. Hej, no ale przecież Szetlandy. Ja zapytam? Ale czym się te Szetlandy wyróżniają od innych - jakże często wykorzystywanych przez autorów kryminałów - małych mieścin, zapomnianych cypelków i wysp, od roju małych społeczności na zapyziałej prowincji?

Śpieszę znów z odpowiedzią, zatrzymując się na chwilę w trzymającym napięciu suspensie....niczym!

W pierwszym tomie, rzeczywiście te Szetlandy były poniekąd pobocznym bohaterem, ale w tomie drugim mogłyby być równie dobrze kawałkiem skały na Islandii, wioską pomiędzy wzgórzami Walii, małą szwedzką mieściną pod Malmo, a nawet, a nawet Sandomierzem.

A teraz będzie niespodziewany twist! Autor tej opinii wyciągnie królika z rękawa! Uwaga: "Biel nocy" to porządna pozycja wśród współczesnych przedstawicieli gatunku! Zatkało? To co najpierw besztam za przeciętność, a następnie poklepuje po plecach za porządność? Jedno z drugim wcale się nie wyklucza, jak się okazuje. To tak jak z plusem i minusem, wzajemnie się znoszą. Pozostawiając nam w tym przypadku....kolejny kryminał.

Czym tak naprawdę "Biel nocy" wyróżnia się wśród pozycji ze swojego gatunku? Śpieszę z odpowiedzią misternie skonstruowaną, z trzymającym napięcie suspensem....

Niczym, moi drodzy. A gdy ktoś krzyknie. Hej, no ale przecież Szetlandy. Ja zapytam? Ale czym się te Szetlandy wyróżni...

Rozwiń

Zwiń